Docent Duits
Twee jaar geleden ging Mischa Eekhof (67) met pensioen. Toch stond zij afgelopen schooljaar weer een paar maanden voor de klas in het vertrouwde vaklokaal Duits op het Haarlem College. Mischa: “Het was alsof ik nooit was weggeweest".
“Ruim twintig jaar geleden startte ik met drie uur lesgeven per week. Het beviel me zo goed, dat ik mijn uren al snel heb uitgebreid. Natuurlijk, als beginnend docent is het best even doorbijten. Maar als je het eenmaal in de vingers hebt, is het de leukste baan die er is. Toen mijn kinderen geboren werden, ben ik er een tijd tussenuit gegaan. Ik ben er trots op dat het me is gelukt om het een aantal jaar later weer op te pakken en te combineren met het moederschap. Voor mij heeft lesgeven altijd gedraaid om lachen, foppen, soms even streng zijn, maar voorál dat ze je weten te vinden als er iets is. Leerstofoverdracht is pas mogelijk als de relatie goed is. Werken aan die relatie zie ik dan ook als een kerndoel in het onderwijs.”
Spannend
Mischa: “Ik kijk terug op een mooie carrière. De interactie met de leerlingen en begrijpen wat er in hun hoofd omgaat, heeft me veel voldoening gegeven. De laatste jaren heb ik samen kunnen werken met mijn dochter, die ook docent Duits op het Haarlem College is. Heel fijn en bijzonder. Nog steeds praten we elke dag wel even over school. Toen ik met pensioen ging, heb ik haar beloofd om in te vallen als ze ooit met zwangerschapsverlof zou gaan. Vorig schooljaar was het zover en nam ik een paar maanden haar examenklassen over. Dat vond ik best spannend; ik had mijn tijd op het Haarlem College op een heel positieve manier afgesloten en dan is het toch afwachten of het niet opeens tegenvalt om weer terug te zijn. Maar niets was minder waar: het was alsof ik nooit was weggeweest. Ja, ik heb het als heel fijn ervaren.”
Ondersteunen
“Of ik vaker wil invallen? Wie weet. Ik denk dat er veel behoefte is aan docentenopleiders. Iemand die echt de tijd en ruimte heeft om startende docenten te ondersteunen zodat ze binnenboord blijven. Het lijkt me mooi om daaraan bij te dragen, maar vaste uren wil ik niet meer. Het is maar een korte periode in je leven dat je gezond bent, de tijd en middelen hebt om leuke dingen te doen. En dat doen mijn man en ik nu volop. We gaan vaak op pad met onze camper. Daarnaast hebben we negen kleinkinderen, dus er is genoeg te doen. Maar, als Dunamare mij écht nodig heeft en ik op een flexibele manier iets kan betekenen, dan staat de deur altijd open.”